Ay'ın dört evresinin sürelerine en yakın olan sayı yedidir. Ancak bu doğal ve astronomik temelin yanı sıra astrolojik bir inanışın da,ta Babilliler zamanından beri,yedi günün bir hafta olarak seçilmesinde rol oynadığı belirtilmektedir. İlk çağlarda bilinen 5 gezegen ile güneş ve Ay'ın toplam sayısının yedi olması bu sayıya gizemli ve uğurlu bir sayı olarak bakılmasına neden olmuştur. Daha sonraları dinlerde göklerin yedi kat oluşuna inanış, müzikteki ana nota ve tabiatta ki ana renk sayısının da yedi oluşu bu sayının gizemini iyice artırmıştır. Takvimde yedi günlük haftanın resmiyet kazanması ise milattan sonra 327 yılında Roma İmparatoru 1.Konstantin'in çıkardığı emirle olmuştur.Tevrat'ın yaratılış anlayışına göre Tanrı evreni 6 günde yaratmış,yedinci günde de (cumartesi) dinlenmiştir. Hristiyanlar haftayı Tevratta ki şekliyle kabul ettiler,yalnız Hz. İsa'nın diriliş hatırasına yedinci gün değil de birinci gün,yani pazarı Tanrı günü olarak kabul ettiler. İslam dininin doğuşundan sonra da yine yedi günlük süre hafta süresi benimsendi.Ancak Hz. Muhammed'in müminleri mescitte toplayıp,namaz kıldığı hutbede devlet ve günlük işleriyle ilgili açıklamalar yaptığı altıncı gün (cuma) dinlenme günü olarak kabul edildi. Türkiye Cumhuriyetinde 27 mayıs 1935 tarihinde yayımlanan bir kanunla tatil günü cumadan pazara alınmıştır. 1792 yılında Fransa takvim yapısını değiştirerek 10 günü bir hafta olarak kabul etti ama yürütemedi. Rusya 1929 da 5 günlük hafta uygulamasına geçti,sonra 6 güne çıkardı ve sonunda pes ederek 1940 da 7 günlük haftaya dönüş yapmıştır.